اندک اندک می آمد

آرام و آرام

چنان آرام حرکت می کرد که مطمئن بودم حالا حالا ها به اینجا نمی رسد

آرامشش مرا تنبل کرد 

و من کار هایم را هی به آینده موکول می کردم

با خود می گفتم 

تا او بیاید وقت فراوان است

و نکته همین بود

وقت فراوان است در حالی که او خود وقت بود

حالا که نگاه می کنم او آمده و رفته دارد با همان آرامش به پایانش نزدیک و نزدیک تر می شود

اضطرابی دارم ناشی از پایان

ناشی از بی وقتی

آری وقت آمد و حالا هم دارد می رود و من هنوز کارهایم را انجام نداده ام

شاید چون می اندیشم وقت باز هم می آید...

اما یک سوال بزرگ اینجا هست

اگر نیاید چه؟